İsimsiz, 2018

Damla Yalçın iç mekanın içsel değeri üzerine yapılan fenomenolojik bir yaklaşımla anılarının ve hayallerinin bir sentezini işlerinde sunmayı amaçlar. Kişisel belleğine yine kendi hikayesine dayanan nakış yoluyla ışık tutar. Eve dair hayallere, hafıza ile hayalin dayanışmasını bozmamaya özen göstererek yaklaşan sanatçı, mekanlarının poetik temeline anılardan çok şiirsel imgeleri ile dokunur. Eski fotoğraflarından yola çıkarak oluşturduğu imgelerinin içerisine kendini yerleştiren sanatçı, sonsuzlaşan bekleyişinin bulunduğu odaları hafıza ve düşlemenin bir araya geldiği temaşa mekanlarına dönüşür. Geçmişte barındığımız mekanlar içimizde yıkılıp gitmediğinden, eski odalarımızın anılarını bir düşleme olarak yeniden yaşayabiliriz. Bir nevi mahremiyetin ifade biçimleri olarak kullanılan bu nakışlar, açık olan ile kapalı olanın, iç mekan ile dış mekanın diyalektiğini taşır içerisinde. İçerisi ve dışarısı arasında, açık ve kapalı arasında aşikar bir eşik oluştururlar. Bu durum mekanlar arasında tutkulu seyahat, varlığın dehlizinde, zihnin koridorlarında bir keşiftir hali alır. Sanatçıda bu keşif halini üretimlerinde yansıtmaya çalışır.