Narek Arzumanyan

Narek Arzumanyan 1988 yılında Ermenistan’ın Erivan kentinde doğdu. Sanatçı, 2008 yılında P. Terlemezyan Sanat Akademisi’nin ardından Erivan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nden mezun oldu ve 2009-2011 yılları arasında Devlet Güzel Sanatlar Akademisi’nde eğitim gördü. İlk sergisini 2009 yılında Ermenistan Sanatçılar Birliği’nde açtı. 2011 yılından beri yaşamını Almanya’nın Nürnberg kentinde sürdürmektedir. Narek Arzumanyan'ın çalışmaları tüm dünyada özel koleksiyonlar ve halka açık müzelerde sergilenmektedir.

“Resimlerim her zaman yanlış anlaşılmıştır ve ben bundan mutluluk duyuyorum, çünkü bırakın birileri tarafından anlaşılmayı, fark edilme amacı bile gütmedim hiç. Şu anda bile, kendi işlerime bakarken zaman zaman yaptıklarımı okuyamıyorum. Aynı şekilde, beni korkutan iç dünyamı da anlaşılmaz buluyorum. Tam da bu sebeple, bazı sanatçıların işlerini anlaşılmaz buldukça daha da çok sevmişimdir hep. Sık sık beni etkileyen konuları düşünerek tuvale giderim ama resmi bitirdikten sonra, amacımın ne olduğunu unuttuğumu fark ederim. Ölüm her zaman ana temalarımdan biri olmuştur, ancak aynı zamanda benim içsel kederimin de sebebidir. Karanlık sadizm dehşet verici olduğu kadar güzeldir de! Zaman zaman eğer çizmeseydim sosyal bir parya olacağımı, ya da kendine veya bir başkasına zarar verebilecek bir başka aptal olup çıkacağımı düşünürüm. Resim yaparak, iyileşmemi sağlıyorum. Asla bir başkası için, bir duvar için ya da bir fikir için resim yapmadım. Yalnızca içimdeki acıyla uğraşmak için yapıyorum bunu. Okul yıllarım, bana resimlerle konuşabilme büyüsünü öğretti. Çocukluğumdan beri sembollerle oynamayı severim, bunu büsbütün bir sorumsuzlukla ve cezadan kaçmak için yaptım. Semboller tabu olsa da amacım hiçbir zaman birilerini provoke etmek olmadı. Bu sadece üslubumun, insanların zihninde korku veya panik uyandıran yapay semboller üzerine bir dokunuşuydu. Resimlerimde bu semboller, kötücül olarak algılanmadan durabilecekleri çok masum bir yer işgal ediyorlar. Örnek olarak, Nazizmin sembolü olan gamalı haç kötücüllük külfetinden kurtuluyor ve yalnızca bir çizgi ya da duvarda bir tuğla halini alıyor.” - Narek Arzumanyan