Damla Sari

1992 Ankara doğumlu sanatçı, 2017 yılında Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Heykel Bölümünden mezun olmuştur. Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Heykel Bölümünde Yüksek Lisans eğitimine devam etmektedir. Sari, nesne algılanımlarının psikanalitik çözümlemeleri üzerinden gerçekliğe yaklaşımı inceler ve irdeler. Sanatçı çalışmalarını psikolojik durumlarını ortaya çıkarmaya her zaman hazır olan dışa-dönük karakterler üzerine yaptığı gözlemler üzerinden yapar. Bu karakterlerin davranışlarının kendi üzerinde doğurduğu izlenimlerden hareketle; kinetik sanat, yeni medya ve enstalasyon işler üretir. Eserlerinde bilinçli bir şekilde teknolojiyi en ilkel yolla çözümleyerek yoğun bir duygu üretmeyi hedefler. Teknolojinin gelişmesiyle kaybolan duyguları teknolojinin kendisiyle deneyimlemenin ve deneyimletmenin peşindedir.

Sari, nesne algılanımlarının psikanalitik çözümlemeleri üzerinden gerçekliğe yaklaşımı inceler ve irdeler. Sanatçı çalışmalarını psikolojik durumlarını ortaya çıkarmaya her zaman hazır olan dışa-dönük karakterler üzerine yaptığı gözlemler üzerinden kurar. Bu karakterlerin davranışlarının kendi üzerinde doğurduğu izlenimlerden hareketle; kinetik sanat, yeni medya ve enstalasyon işler üretir. Eserlerinde bilinçli bir şekilde teknolojiyi en ilkel yolla çözümleyerek yoğun bir duygu üretmeyi hedefler. Teknolojinin gelişmesiyle kaybolan duyguları teknolojinin kendisiyle deneyimlemenin ve deneyimletmenin peşindedir.

Geleneksel felsefedeki bilinçli varlık ve diğerleri ayrımına karşı bir tavrı olan Sari’nin eserlerinde nesneler aktör konumundadırlar. Nesnelerin primitif düzeyde bile olsa bilinçleri olduğunu düşünür ve bilinç düzeyleri arasında ayrımın yapılmasına karşı çıkan eserler üretmeyi amaç edinir. Posthümanizm’de olduğu gibi yatay ontoloji de denilen, her şeyin her şeyle ilişkili ve eşit olduğu bir varlık anlayışını benimser. Onun için şeyler birbiriyle ilişkilidir ve birbirinden soyutlanamaz. Bu anlamda nesnelerle arasında kurmaya çalıştığı organik yapı, öznelliğini aktarırken özneliğinden vazgeçmesini sağlayan bir süreci gerekli kılmaktadır. Bu takdirde insan olmanın egolarından arınan Sari insan olmanın kaosundan zihinsel olarak uzaklaşır. Her karşılaşmada farklı bir bireye dönüşme tecrübesi kendisine farklı bir perspektifle bakmasının imkânlarını sunarken, bağ kurduğu nesneler onu daha kavrayıcı bir özne modeline dönüştürerek insan olmanın kaosundan zihinsel olarak uzaklaştırır. Sari aynı empati sürecini izleyiciye ve okuyucuya tinsel olarak aktarma ve bu döngüye dahil etme anına tanıklığı önemsemektedir. Çünkü şöyle hisseder; kişi bir nesneyle empati kurma yoluna girmişse eğer, bir insanla empati kurabilmenin ilerisinde bir yerlerdedir.